پيامدهاي سوگ‌هاي متراكم و تخليه‌نشده را دريابيد!

به گزارش اخبار ما ، اين روزنامه ايران “پدرم مدام فكر مي كرد ،” پدرم مي توانست احترام بيشتري بگذارد ، اما چرا نه؟ ” و بدتر از آن ، “چرا من نتوانستم در آخرين روز در بيمارستان خداحافظي كنم؟” محمد ، 20 ساله ، در مارس سال گذشته پدرش را بر اثر بيماري عروق بيماري كرونا قلب از دست داد و تنها چند ماه پس از مرگ پدرش ، پرخاشگري او نازنين ، مادر محمد ، مي گويد كه هر روز اين دو س asksال را مي پرسد. او آنقدر گفت كه من نگران بودم و به روانپزشك رفتيم. پسر ، كه مورچه او را اذيت نمي كرد ، در خيابان با همسايگان خود دعوا مي كرد پس از مرگ پدرش ، ناراحتي خود را چنين بيان كرد: “به نظر مي رسد اين پسر اصلاً نمي تواند با مرگ پدرش كنار بيايد. پدر محمد از نظر بهداشتي چندان خوب نبود ، ماسك را مجبور مي كرد و اغلب از الكل يا مواد ضدعفوني كننده استفاده نمي كرد. خانه ما كرج است و همسرم در تهران كار مي كرد. بنابراين او مجبور بود هر روز از مترو استفاده كند. قسم خوردم كه او توجه بيشتري خواهد كرد ، من الكل را در كيفش گذاشتم ، اما وقتي برگشت ديدم كه قوطي هنوز پر است و او از آن استفاده نكرده است. تا اينكه همه با هم تاج گرفتيم. ما به صورت سرپايي درمان مي شديم و من فكر مي كردم هر سه ما خوب هستيم ، اما مي ديدم كه چهره شوهرم خوب نيست و او به سختي نفس مي كشد. او مدام مي گفت اين به دليل آلودگي هوا است.

سه هفته است كه شوهرم بيهوش به خانه رفته است. وقتي به هوش آمد گفت سكته كرده است. تا اينكه به بيمارستان رسيديم و گفتند 70 درصد ريه هايش آسيب ديده است. بيمارستان اول او را دريافت نكرد ، بيمارستان دوم كد 99 را به او داد ، به اين معني كه او بايد احيا شود. بعد گفتند بايد به بيمارستان ديگري برويد. در بيمارستان سوم با شماره 99 و عمليات احيا و … تماس گرفتند اما چيزي باقي نمانده بود. او صبح تنها به بيمارستان رفت ، اما ديگر برنگشت. به همين دليل هضم آن تا عصر براي پسرم بسيار دشوار است. به طور خلاصه ، ما نمي توانيم خداحافظي كنيم. بعداً ما هيچ مراسم ديگري به جز جنازه و ناهار در رستوراني در نزديكي بهشت ​​زهرا برگزار نكرديم.

چندين بار پسرم را به زمين بردم ، اما او نتوانست خانواده اش را ببيند ، فقط با عمو و عمه خود تماس گرفت. اين تغيير روحيه من را مي ترساند. آيا اين احتمال وجود دارد كه پسر به آرامي تبديل به يك فرد پرخاشگر شود؟ اصلا نمي توان باور كرد كه ما هميشه غصه مي خوريم. فرداي آن روز ، حال ما خوب نبود. پسرم اين روزها دارو مصرف مي كند ، اما من هنوز تغيير محسوسي در روحيه او مشاهده نكرده ام. حالا من هم خيلي خوب نيستم ، اما به خاطر پسرم كنترل دارم. دكترش مي گويد الان به زمان نياز دارد. “من مي ترسم با اين همه تجاوز به كلانتري و زندان بروم و در اين تاج بدبختي ديگري به بدبختي من اضافه شود.”

نازنين و پسرش تنها كساني نيستند كه امروز در غم از دست دادن يكي از عزيزان خود عزادارند. عزاداري كه با همه عزاداري هاي قبلي متفاوت است؛ اندوه تاج. برخي از عزاداران بر سر تاج حتي خود را از ديگران جدا كرده اند تا جايي كه شگفت زده شده اند. همانطور كه يكي از ليلا مي گويد: “وقتي يكي از دوستانش مادرش را از دست داد ، پس از آن ، هرچقدر من و ساير دوستان سعي كرديم با او تماس بگيريم ، فايده اي نداشت.” او همه ما را در فضاي مجازي مسدود كرد ، و همه عجيب است ، اما من از چند نفر ديگر شنيده ام كه بسياري از مردم پس از مرگ عزيزانشان با تاج مورد درمان قرار گرفتند ، كه نشان مي دهد اين عزاداري با همه عزاداري هاي قبلي متفاوت است. “

اما اكنون به حال كساني كه چند نفر از عزيزان خود را در زمان شيوع ويروس كرونا از دست داده اند ، گوش دهيد. آنها در وضعيت گيجي هستند كه تعداد كمي مي توانند آن را احساس كنند. فرزانه موسوي برادر ، خواهر و عروس خود را با هم از دست داد: “ما برادر خود را در موج سوم تاج از دست داديم. دسامبر سال گذشته بود. او 52 ساله بود. روزي كه او را سه شنبه سياه ناميدند گذشت. اين روزها ، تعداد كشته ها يك بار افزايش يافت ؛ بنابراين برادرم تخت بيمارستان پيدا نكرد و ما به اصطلاح براي او تخت خريديم. ما 90 ميليون تومان به يك واسطه پرداخت كرديم. هيچ دارويي وجود نداشت.

اعضاي خانواده تصميم گرفتند حتي براي مراسم تشييع جنازه به بهشت ​​زهرا نروند. فقط سه يا چهار نفر داوطلب شدند و دفن شدند. به عنوان مثال ، شوهرم خانواده ما را ترك كرد. از آنجا بود كه روحيه بد ما شروع شد. برادرم نقش مهمي در زندگي همه ما داشت. باورمان نمي شد كه او مي رود. آن زمان بود كه همه فهميديم چقدر اشتباه كرديم كه به مراسم تشييع جنازه نرفتيم. به نظر مي رسد همان مراسم تشييع جنازه بر بهبود وضعيت فرد و پذيرش مرگ عزيز شما تأثير مي گذارد. من هنوز داشتم خودم را متوهم مي كردم كه برادرم زنده است. من و مادرم و خواهرانم با هم تماس گرفتيم و گريه كرديم تا اينكه خانواده آنقدر ناراحت شدند كه تصميم گرفتيم در رستوراني در فضاي باز مهماني داشته باشيم و طرفدار بياوريم ، بنابراين همه با ماسك نشستيم. اينگونه بود كه اندكي با اندوه برادرمان كنار آمديم. چند ماه بعد خواهرزاده ام كه ناتواني ذهني داشت و در خانه بود ، فوت كرد. درست است كه او معلول بود ، اما بدن سالمي داشت. تنها از خانه بيرون نمي رفت. كساني كه بيرون آمدند ويروس را آوردند و آلوده كردند.

اما به نظر مي رسد كه فاجعه ما تا ماه مه امسال به پايان نرسيد ، زماني كه خواهرم نيز تاج را دريافت كرد. خواهرم ديابت داشت و يك سال تمام از خانه خارج نشد ، اما پسرش تاج گرفت. وي تا زماني كه علائم را مشاهده نكرد آزمايش كرد و آزمايش منفي بود. نگوييد اين آزمايش منفي كاذب است. او به خانه آمد و اين بار خواهر 50 ساله ام با هم درگير شد. دلمان برايش سوخت. او دقيقاً يك سال بود بيرون نيامده بود و حالا اين تصادف برايش اتفاق افتاده بود. و من به تازگي بر بيماري غلبه كردم. سه هفته گذشت و چون مي دانستم آنتي بادي دارم ، كار خواهرم را دنبال كردم و اصرار كردم كه او در بيمارستان بستري شود. من او را به مراقبت هاي ويژه مي بردم ، اما روز آخر كه او را ديدم ، متوجه شدم كه نمي تواند بماند. شما از شكم و ديافراگم نفس مي كشيديد ، نه از ريه ها. هنوز به ياد دارم كه شكمش بالا و پايين مي رود و براي نفس كشيدن تلاش مي كند. خلاصه خواهرم هم رفت. اين بار مراسم خاكسپاري را با حضور كل خانواده برگزار كرديم ، گفتيم ممكن است كمي آرام شويم. اين روزها همه خانواده ها حال بدي دارند. مادرم افسرده است ، بچه هاي خواهرم حال بدي دارند ، هيچكس حال او را نمي پرسد. »

پروانه بيگي ، روانشناس گفت: “متأسفانه جنبه هاي رواني كرونا از ابتدا به درستي مورد توجه قرار نگرفته است.” كساني كه عزيز خود را از دست مي دهند دقيقاً چه مي كنند و چگونه با غم و اندوه خود كنار مي آيند؟ غفلت از اين افراد بعداً مي تواند منجر به فاجعه شود. مرگ در هنگام تاجگذاري به تنهايي اتفاق مي افتد و اغلب فردي كه در بيمارستان فوت مي كند حتي نمي تواند با عزيزان خود خداحافظي كند. عزاداري به صورت خصوصي و جدا از جزئيات مراسم برگزار مي شود كه هر قسمت از آن كاركرد مثبتي در برخورد با عزاداري دارد. غم و اندوهي كه كامل نيست ، مي تواند با عصبانيت در فرد ايجاد شود. اگر اقدامي براي اين عزاداران متراكم و بدون بار انجام نشود ، تحمل مردم در آينده كاهش مي يابد و در آينده شاهد افزايش خشونت خواهيم بود. شايد اين روزها نتوان به اندوه جمعي فكر كرد ، اما مي توان به افرادي فكر كرد كه تنها در اندوه غرق شده اند و مي خواهند در دنيايي بدون تاج به جامعه بازگردند. مي توان اين افراد را شناسايي و خدمات رواني و رواني را به آنها ارائه داد. با دور شدن از آنها ، جامعه مملو از خشم و اندوه مي شود. “

انتهاي پيام