آقاي رئيسي مي تواند از مواضع انقلابي خود عدول كند؟

مذاكرات ايران با 1 5 مستقيماً تحت تأثير پرونده ايران با ايالات متحده قرار گرفته است. لازم به ذكر است كه برنامه هسته اي ايران مسئله اي جدا از حاكميت انقلابي ايران نيست. اين دولت در چارچوب ديدگاه هاي ايدئولوژيك خود ، در صدد بازنگري در اصول حاكم بر روابط بين الملل به عنوان يك هدف انقلابي است. با اين حال ، حتي قدرت هاي بزرگ جهاني از جمله چين و روسيه نيز ديدگاه متفاوتي نسبت به اين موضوع دارند. با وجود همسايگي و توافقات و معاهدات استراتژيك تهران ، دو كشور آگاه هستند كه تهران با جهت گيري هاي ايدئولوژيكي خود نمي تواند يك شريك استراتژيك مسكو و پكن در سيستم بين المللي باشد. شعار جمهوري اسلامي ، با چهار دهه قدمت در آن دوره ، نشان داد كه ايران در سياست خارجي خود ادعا مي كند كه با هرگونه تسلط و سلطه بر سيستم بين المللي توسط قدرت هاي بزرگ روبرو مي شود. موضوعي كه مبناي تعريف جمهوري اسلامي ايران در اين چهل سال قرار گرفته است.

جمهوري اسلامي ايران ، با توجه به فشارهاي بين المللي ناشي از پرونده هسته اي ، اگر مي خواهد خواسته هاي ايالات متحده را برآورده كند ، بايد از محتواي انقلابي و عواقب ادعاهاي چهار دهه گذشته ، به ويژه سه دهه گذشته خلاص شود . در اين حالت ، جمهوري اسلامي ايران هيبت انقلابي خود را كنار مي گذارد و همچنان مانند ساير بازيگران در اقشار مختلف نظام بين الملل ، تفاهم نامه ، توافق نامه ها ، معاهدات و قوانين نظام بين الملل را به عنوان يك بازيگر معمولي قبول مي كند. پذيرش چنين چيزي براي ايران انقلابي بسيار دشوار است.

نكته ديگر اين كه ايران راهرويي از نظم نوين جهاني آينده در تقاطع اراده قدرت هاي بزرگ و رقابت آنها در فلات ايران يا هلند جديد است. با توجه به آنچه اكنون گفته مي شود ، ايالات متحده به همراه ديگر قدرت هاي بزرگ ، در حالي كه با يكديگر رقابت مي كنند ، در شكل گيري نظم جديد جهاني با يكديگر توافق دارند. بنابراين ، در سطح تحليل دوم ، اين همكاري اگرچه رقابتي است ، اما بر كارت هسته اي ايران تأثير مي گذارد.

سوم ، مذاكره كنندگان اصلي ايران تصميم گيرندگان اصلي نيستند. در ايران سياست خارجي مانند بسياري از كشورهاي جهان توسط قوه مجريه تعيين مي شود. اما تفاوت در اين است كه توده مردم نسبت به قوه مجريه پاسخگو هستند و تصميم گيرندگان اصلي نسبت به آنچه انجام شده پاسخگو نيستند. بنابراين ، به دليل تغيير دولت ها ، سيستم تصميم گيري موجود روند تصميم گيري خود را دنبال مي كند ، اما دستگاه مذاكره در دستگاه هاي اجرايي افراد را تغيير مي دهد ، كه مبناي تكرار پرونده هسته اي از نقاط اصلي است. او در حال بازسازي ايران و حزب برجامي است. به اين دليل كه دستگاه ديپلماسي تصميم گيرنده نيست و با تغيير ديپلمات ها و تيم مذاكره كننده بر اساس تصميم گيري جمهوري اسلامي ، كه البته محصول يك موضع گيري انقلابي و ايدئولوژيك است ، اساس آشفتگي ديپلماتيك اطمينان مي يابد. دولت روحاني و آمدن دولت اصلي طبيعتاً بايد بگويد كه اين آشفتگي نيز بر آن تأثير مي گذارد.

در سطح تحليل چهارم ، ايالات متحده نيز دريافت كه ايران انقلابي نمي خواهد مواضع انقلابي خود را كنار بگذارد. به همين دليل ، فشار بين المللي بر ايران را كاهش نداده و فقط در تلاش است تا زمينه همگرايي با ساير كشورهاي متحد و اخراج كشورهاي نزديك به ايران در ميز مذاكره را براي افزايش فشار بر ايران ايجاد كند. بنابراين هزينه افزايش اين حلقه فشار بر ايران است ، نه فقط ايالات متحده. پس از حداكثر فشار دولت ترامپ ، بايدن در تلاش است همگرايي با متحدان خود و همچنين رقبا در رابطه با تهران را در الگوي قدرت هوشمندانه آمريكايي و دكترين يك بازيگر بومي بالغ افزايش دهد.

اين بار نشان مي دهد كه آمريكايي ها مي خواهند ايران را از مذاكرات وين به برجام پلاس منتقل كنند. پذيرش اين امر از سوي ايران و دولت سيزدهم انقلابي از نظر سياست داخلي طبيعتاً هزينه هاي زيادي را در پي خواهد داشت. با توجه به س importantال مهم در مورد سيستم تصميم گيري ، نهادهاي فراملي و رهبري جمهوري اسلامي ، چگونه ايران مي تواند در طول مذاكرات و در زمان تصدي آقاي رئيسي از مواضع انقلابي خود منحرف شود؟ و تحريم هاي چند ساله مردم براي مخالفت با مذاكرات چقدر هزينه داشت؟ مسئله اي كه در ميان مدت و بلند مدت مي تواند بسيار چالش برانگيز باشد.

310311