آينده آموزش عالي دنيا در اين منطقه رقم مي‌خورد؟

به گزارش اخبار ما ، روزنامه “فرهيختگان” در ادامه نوشت: “كشورهاي آسيايي ، به ويژه چيني ، براي توسعه علم و دانش در اين كشور سالهاست كه برنامه هاي طولاني مدت مي كشند.” پرجمعيت ترين كشورهاي آسيا فرصت هاي طلايي براي رشد و توسعه آموزش عالي و پيشرفت در علوم دارند ، اما بزرگترين مشكلات پيش روي منطقه بيشتر مشكلات بودجه ، كيفيت پايين و همكاري هاي منطقه اي است كه اميدوار است برطرف شود.

وقتي صحبت از رشد دانشجويان در سالهاي اخير است ، طبيعتاً تمركز بر دو كشور اصلي آسيا ، هند و چين است. اين دو كشور با داشتن يك ميليارد نفر ساكن يكي از منابع اصلي دانشجويان بين المللي در جهان هستند و بنابراين مي توانند در برنامه هاي مالي خود براي رويارويي با جهان پس از كرونا از دانشگاه هاي غربي پيشي بگيرند.

اكنون بسياري از دانشگاه هاي غربي و آمريكايي به شدت به توليد ناخالص داخلي دانشجويان بين المللي وابسته هستند ، به طوري كه تعدادي از دانشگاه هاي وابسته در بحران تاج گذاري و بستن دانشگاه ها و بسته شدن مرزها در يك وضعيت مالي دشوار قرار دارند. برخي ورشكسته شدند و اكثر دانشگاه ها با حمايت دولت توانستند از تشديد بخشي از ركود جلوگيري كنند.

با اين حال ، مسئله بحث برانگيز در اينجا اين است كه كارشناسان بايد از نزديك به كشورهاي كوچكتر و پرجمعيت كه در ميان ابرقدرت هاي منطقه هستند ، نگاهي بيندازند. حدود 660 ميليون از 10 عضو انجمن ملل جنوب شرقي آسيا (آسه آن) را مي توان با قاره اروپا مقايسه كرد. با اين وجود تفاوت هاي زيادي در نمودارها وجود دارد كه يكي از آنها تفاوت در ميانگين سني آنها است به طوري كه ميانگين سني شهروندان در منطقه آسانژ حدود 29 سال و ميانگين سني شهروندان در منطقه غربي حدود 40 سال است. . بر اساس اعلام سازمان ملل ، از هر 11 جوان 15 تا 24 ساله يك نفر در اين منطقه زندگي مي كند.

با اين وجود ، علي رغم اينكه در حال حاضر حدود 20 ميليون دانشجو در آموزش عالي مشغول به تحصيل هستند ، ميزان ثبت نام در دانشگاه هاي آسه آن فقط 40٪ است. اگرچه اين تعداد ثبت در مناطقي از شرق آسيا به حدود 90٪ مي رسد. اما گزارش هاي خبرگان حاكي از آن است كه آموزش عالي در جنوب شرقي آسيا مكان مناسبي براي رشد است.

دسترسي بهتر به اينترنت در طول تاج

وزير خارجه پيشين اندونزي معتقد است كه چشم اندازهاي رشد آموزش عالي در آسيا را نمي توان ناديده گرفت. در سال 2015 ، رهبران منطقه اي بيانيه كوالالامپور را امضا كردند ، كه در آن از آموزش عالي به عنوان يكي از كاتاليزورهاي تسريع در برنامه توسعه اقتصادي ، سياسي ، فرهنگي و اجتماعي آسيا ياد شده است. با اين حال ، يك جمعيت شناس آسيايي و استاد علوم اجتماعي و سياست هاي عمومي در دانشگاه علم و صنعت در هنگ كنگ هشدار مي دهد كه آمار مطلوب جمعيت به تنهايي باعث گسترش آموزش عالي نمي شود. اين فرصتي است كه ما در دانشگاه هاي خود استعداد زيادي براي انتخاب داريم ، اما س theال اين است كه آيا كيفيت آموزش مي تواند به طور مساوي براي همه دانشجويان اعمال شود؟

بسياري از كشورهاي منطقه به زندگي در مناطق روستايي ادامه مي دهند و با فقر ، زيرساخت هاي قديمي و بي ثباتي سياسي دست و پنجه نرم مي كنند. يك كارشناس مطالعات استراتژيك و روابط بين الملل در دانشگاه كابانگسان در مالزي معتقد است كه مداخلات سياسي بزرگترين چالش مالزي براي تعالي و رشد آموزش است. در همان زمان ، در طي اپيدمي كرونا ، برخي از موانع اقتصادي – اجتماعي برداشته شد. به عنوان مثال ، در حالي كه بسياري از مفسران استدلال كرده اند كه افزايش آموزش آنلاين در دوره قرنطينه كرونا دسترسي به آموزش عالي را افزايش داده است ، خانواده هاي شهري مالزي با فرزندان بيشتر موفق شده اند تحصيل فرزندان خود را در چنين شرايطي آسان كنند. با اين حال ، اين وضعيت در مناطق روستايي كه دسترسي به اينترنت دشوارتر است بسيار ناپايدار است. نمونه اي از تحصيلات دشوار كودكان و دانش آموزان روستايي در اين كشور تصويري بود كه در رسانه هاي جهان ظاهر شد و دانش آموزي را نشان مي داد كه از درختي بالا مي رود تا از يك سيگنال قوي واي فاي اينترنت براي شركت در يك آزمون آنلاين استفاده كند.

وضعيت بهترين دانشگاههاي منطقه

بدون ترديد ، نمي توان از نقش اپيدمي تاج در مسئله توانايي مالي مردم غافل شد ، تايم مي گويد. اين بحران اقتصادي جهاني ميليون ها خانواده را تحت تأثير قرار داده است ، كه يكي از دلايل اصلي ترك تحصيل است. از نظر كيفيت ، مقياس چالش ها در رتبه بندي دانشگاه ها كاملاً واضح است. در منطقه آشن حدود 7000 م educationسسه آموزش عالي وجود دارد. تعداد دقيق دانشگاه ها در شبكه دانشگاه هاي آسه آن هنوز اعلام نشده است ، اما به نظر مي رسد كه بيش از 4000 دانشگاه وجود دارد ، با اين حال از نظر زمان پايگاه تنها 49 دانشگاه از آنها در ليست بهترين دانشگاه هاي جهان در سال 2021 بودند. شهر پيشرفته سنگاپور داراي دو موسسه برجسته در ليست 50 دانشگاه برتر جهان است ، اما هيچ كشور ديگري در آسيا 300 موسسه اول را ندارد و سه كشور عضو اين منطقه از جمله كامبوج ، لائوس و ميانمار هيچ دانشگاهي ندارند دانشگاه هاي برجسته در اين ليست.

اما يكي از اهداف آموزش عالي توسعه كيفيت در آموزش عالي و دانشگاه ها است. انتقادات زيادي به ويژه از سوي دانشگاه هايي كه رتبه بالايي ندارند ، وارد شده است ، اما تجربه نشان داده است كه دانشگاه هاي منطقه آسانژ به طور جدي به دنبال بهبود روش هاي ياددهي و يادگيري و همچنين ظرفيت تحقيق هستند. كارشناسان حوزه آموزش ، طبق جدول ليگ جهاني اظهار داشتند كه روشهاي گسترده اي كه در نقل قولهاي تحقيق به كار رفته است ، براي بيشتر موسسات منطقه كه بيشتر معطوف به حمايت از جوامع محلي هستند ، مشكل ساز خواهد بود. اين يك توازن رشد و رويه سنتي آسيايي است كه دانشگاهها را به عنوان بخشي از جوامع نزديك به خود اختصاص داده و بر روي آموزش تمركز دارد. تصميم گيرندگان منطقه اي هنگام برنامه ريزي براي پاسخ خود به فشار بين المللي بر نمرات ، بايد اين آموزش را در ذهن داشته باشند. اما در آموزش عالي آسيا اين مسئله نيز وجود دارد كه كميت هميشه با كيفيت همراه نيست و مورد نياز يكديگر نيستند. اين مشكل وقتي بيشتر مي شود كه بسياري از دانشجويان پرجمعيت در م institutionsسسات آموزشي خصوصي بي كيفيت تحصيل مي كنند. بسياري از اين م institutionsسسات آموزشي در مالزي به منظور افزايش هزينه هاي دولت توسط 20 دانشگاه بزرگ كه از اين همه گيري جان سالم به در بردند ، در دوره پس از كرونا تعطيل يا ادغام مي شوند. در حقيقت ، بيش از 20 درصد بودجه كل دولت مالزي به وزارتخانه هاي آموزش و پرورش و آموزش عالي اختصاص مي يابد ، كه مشابه آنچه دولت اندونزي هزينه مي كند ، است.

پتانسيل آسيايي براي تعالي آموزش عالي

منطقه آسيا در بحث آموزش عالي با يك سوال استراتژيك روبرو است: آيا تمركز بر بهبود تعداد كمي از دانشگاههايي كه چين نيز انجام داده است ، مي تواند مثمر ثمر باشد؟ اين اغلب به ضرر موسسات آموزشي كمتر شناخته شده است. از نظر كيفيت دسترسي ، مدل آموزشي هلندي سيستم بهتري براي دانشجويان است. اين مدل نوعي مدل اروپايي براي توسعه منطقه اي است. موسسات آموزشي آسه آن با چالش هاي مختلفي روبرو هستند. از يك طرف ، ارائه مهارت ها و دانش ويژه مورد نياز براي آينده. به عنوان مثال ، آنها آنها را از نظر ديجيتالي سازي و پايداري محيط زيست به چالش مي كشند و از طرف ديگر آموزش با كيفيت منصفانه و فراگير را براي همه ارائه مي دهند.

موفقيت در رتبه بندي “آموزش مدل چيني” در تأمين منابع قابل توجه به م institutionsسساتي كه بيشترين پتانسيل تحقيق و بين المللي سازي را دارند ، بسياري از سياست گذاران آسيايي را مجذوب خود كرده است. به عنوان مثال ، يكي از اعضاي يك گروه ويژه براي آموزش عالي دولت اندونزي پيشنهاد كرد كه اين كشور در دانشگاه هاي با رتبه بالاتر سرمايه گذاري كند. اگر بتوانند ، مي توانند فناوري بهتري ايجاد كنند كه به استارت آپ ها و رشد و توسعه اقتصادي منجر شود. بدري ، مدير تحصيلات تكميلي دانشگاه Airlangga در سورابايا در شرق جاوا ، معتقد است كه سرمايه گذاري در يك يا دو درصد از بهترين دانشگاه هاي چين تحقيقات و نوآوري هاي دانشگاهي را به طور قابل توجهي گسترش مي دهد. در سال 2015 ، هيچ يك از شهرهاي چين در 20 شهر برتر قرار نداشتند ، اما امروز ، شش سال بعد ، پكن در مكان دوم پس از دره سيليكون ، نيويورك و لندن قرار دارد. پكن شهر جوانان است و جوانان آن نيروي كار آينده هستند.

با توجه به توانايي هاي اندونزي به عنوان يك كشور جنوب شرقي آسيا ، تمركز آن بر نوآوري اخيراً افزايش يافته است. اما كارشناسان نگرانند كه بدون پيشرفت در آموزش عالي ، اندونزي به كشوري با درآمد متوسط ​​تبديل شود. به دنبال اين پديده ، از كشورهايي كه تازه وارد چرخه صنعتي شدن شده اند ، جلوگيري از تبديل شدن به رهبران مالي و فناوري در جهان جلوگيري شده است. البته بايد توجه داشت كه چين از اين دام جان سالم به در برد و به عنوان يك منبع بالقوه پشتيباني عملي در آسيا شناخته شده است. همكاري و مشاركت با چين در اكثر كشورهاي آسيايي آغاز شده است و اين همكاري ها عمدتاً به صورت دانشگاه هايي است كه عمدتا مشاركت با دانشگاه هاي همسايه مانند ويتنام است. اما اين يك عامل بزرگ است. اين امر نه تنها به دليل حمايت دولت چين از پروژه هاي تحقيقاتي دانشگاه بلكه به دليل همجواري جغرافيايي و روابط فرهنگي آن است.

موانع آموزش

منطقه آسيا با وجود همه فرصت ها و پتانسيل هايي كه دارد ، با موانعي روبرو است. به عنوان مثال ، كشورهاي عضو آسه آن 11 زبان رسمي ملي صحبت مي كنند كه اكثر آنها غيرقابل درك هستند. زبان انگليسي جايگاه خاصي ندارد ، اما در سنگاپور ، مالزي ، فيليپين و برونئي به طور گسترده اي مورد استفاده قرار مي گيرد. بنابراين ، به غير از سنگاپور و برخي شعبات غربي مانند مالزي و اندونزي ، دانشگاه هاي آسيا فضاي بين المللي خاصي ندارند. ناآرامي هاي سياسي مانع ديگري براي كار با دانشگاه ها است. به عنوان مثال ، بخش آموزش عالي كه در گذشته در حال بهبود بود در ميانمار اكنون پس از كودتاي پس از جنگ در فوريه بسته شده است. علي رغم درخواست رئيس منطقه آسه آن براي حل مسالمت آميز در ماه آوريل ، دولت نظامي به تعليق هزاران استاد دانشگاه ادامه داد. اما همكاري هاي درون اوراسيا همچنان گام هاي رو به جلو برداشته است. علاوه بر اجراي چارچوب كنترل كيفيت منطقه اي ، سياست گذاران در منطقه در حال كار بر روي يك چارچوب ارزيابي مشترك و پيروي از اتحاديه اروپا به عنوان الگوي تعداد كشورهايي هستند كه دور هم جمع مي شوند. مفهوم همكاري و تحرك درون منطقه اي هنوز براي بسياري از دانشگاه هاي جنوب شرقي آسيا بيگانه است. به عنوان مثال ، دانشمندان در مالزي و تايلند يا فيليپين و اندونزي ممكن است در پروژه ها با هم كار نكنند. زيرا هيچ راهي رسمي براي انجام آن وجود ندارد. كارشناسان هنوز اطمينان كاملي به استانداردهاي كيفيت ندارند كه اين يك مانع بزرگ محسوب مي شود. البته اين بي شباهت به اروپا نيست كه استاندارد مشتركي دارد. منطقه آسيا از نظر تبادل دانشجو به طور قابل توجهي از كشورهاي ديگر عقب است و كمتر از 10 درصد از انتقال دانشجويان در سال 2018 را تشكيل مي دهد ، در حالي كه 90 درصد دانشجوياني كه توانايي انتقال مالي بين المللي را دارند ، براي تحصيل در اين منطقه هزينه مي كنند. اگرچه آمار دقيقي از تعداد دانشجويان ترك شده از منطقه آسه آن وجود ندارد ، اما تخمين زده مي شود كه هر ساله حدود 300000 دانشجو از ويتنام ، مالزي و اندونزي براي ادامه تحصيل قبل از همه گيري كرونا كشور را ترك كنند. دولت مالزي در نظر دارد تعداد ثبت نام دانشجويان بين المللي را تا سال 2025 به 250،000 نفر برساند.

انتهاي پيام